"Oskar i Pani Róża" Eric-emmanuel Schmitt - Oaza

Książka dość dobrze rozreklamowana z tego co mi wiadomo. Cztałam tą książke ostatnio po raz trzeci ale za każdym razem wywiwra na mnie ogromne wrażenie. Książka opisuje ostatnie 13 dni życia dziesięcioletniego chłopca który z osoby nie wieżącej w ciągu tych dni na swój sposób uwierzył. Książka dla wszystkich. A oto kilka cytatów na które zwróciłam szczególną uwage:

"Zapominamy, że życie jest kruche,delikatne,że nie trwa wiecznie. Zachowujemy się wszyscy, jakbyśmy byli nieśmiertelni."

"zrozumiałem,że jesteś obok. Ze zdradzasz mi swój sekret: codziennie patrz na świat, jakbyś oglądał go po raz pierwszy"

"(...) życie to taki dziwny prezent. Na początku się je przecenia:sądzi sie ,że dostało się życie wieczne. Potem sie go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałopby się niemal je odrzucić. W koncu kojarzy się że nie był to prezent, ale jedynie pożyczka.I próbuje sie na nie zasłużyć."

Książkę tą można porzyczyć w bibliotece w kromerze.[/i]

Fajna książka o ile można o niej tak napisać. Dla mnie najlepsze w niej jest to podejście do życia jako do czegoś bardzo interesującego i oczekiwanie na codzienny prezent od Boga. Poza tym świetny był ten chwyt Oskara na rodziców, kiedy powiedział im, ze zapomniał, że oni też kiedyś umrą. Polecam!

Wysłany: Śro 18:17, 01 Mar 2006

nie pisalem na temat tej ksiazki bo wogole jej nie znalem no ale od poniedzialku do dzis mialem rekolekcje i tematem przewodnim byly rozne cytaty z tejze ksiazki...po tych rekolekcjach na przykladzie tego 7 letniego Oskara zrozumialem wiele, jego podejscie jest wprost kapitalne, a pomysl Pani Rozy zaskakujacy...nie zdradze szczegolow bo nikomu nie chcialo by sie tego pozniej czytac ale jak ktos nie ma co robic wieczorami to polecam wziac ta ksiazke i sobie ja przeczytac Smile

naprawde warto bo jesli mnie zainteresowala a ja wogole malo czytam(prawie wogole) wiec musi cos ona miec w sobie
a tak dla potwierdzenia cytat z zakonczenia tej przejmujacej Historii

„ (...) próbowałem tłumaczyć rodzicom, że życie to taki dziwny prezent. Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka. I próbuje się na nie zasłużyć. Ja, który mam sto lat, dobrze wiem o czym mówię. Im bardziej się człowiek starzeje, tym większym smakiem się musi wykazać, żeby docenić życie. Musi być wyrafinowany, stać się po trosze artystą. Byle kretyn umie się cieszyć życiem w wieku dziesięciu, dwudziestu lat (...)”

:-s